My time to shine

Om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat ik basketbal zou leuk zou vinden. Ik kan mij nog goed herinneren toen we de eerste dag begonnen met training dat ik bij mijzelf dacht: "waar ben ik aan begonnen?!". Maar na een paar trainingen begon ik meer en meer inzicht in het spel te krijgen waardoor het leuker werd. Ik moet toegeven, ons team is erg goed van de 18 keer dat we gespeeld hebben hebben we nog maar 1 keer verloren, en dat was tegen een team dat echt super goed is. Ondertussen hebben we al twee tournamenten gehad en elke keer is het geweldig leuk om weer andere plaatsen, andere scholen en andere teams te zien. Ons team is erg close en we hebben dan ook een ontzettend leuke tijd met zijn allen. Ik vind het dan erg leuk dat ik een kans gekregen heb om in het team te zijn en dan ook in het echte Amerikaanse leven een kijkje te nemen. We trainen zes dagen per week en de trainingen verschillen van 2 uur tot 2,5 uur, wat best wel lang is! We moeten veel rennen en allemaal schiet oefeningen doen. Ook doen we oefen wedstrijden wat erg leuk is om te doen. Maar ik moet toegeven het is best wel zwaar om basketbal te spelen en elke dag ben ik ook wel weer blij dat ik zo'n goede work-out gehad heb!
Afgelopen dinsdag was het mijn time-to-shine. Ik mocht eindelijk basketbal spelen in een echte varisty game. En dan denk je misschien, hoezo nu pas? Maar dat moet je je natuurlijk ook bedenken dat ik nog nooit eerder basketbal gespeeld heb en laat staan een officiele wedstrijd! Dus voor mij was het allemaal wel erg spannend en erg leuk. Voor elke wedstrijd wordt het "National Anthem" gespeeld ter ere van Amerika. Dit is iets wat we in Nederland niet hebben en dat is best wel bijzonder voor mij was in het begin. Elke keer als het gespeeld wordt sta ik bij mijzelf even stil hoe zo'n geluk ik heb dat ik toch echt in Amerika ben. Iniedergeval, het was zo ver, dinsdag was mijn game dag. We speelden tegen Sparta, een nabijgelegen school. Natuurlijk was Sparta niet zo heel erg goed waardoor ik met een gerust hart met een kip zonder kop over het veld kon rennen. Ik heb een heel "Quarter" gespeeld van 8 minuten. En het klinkt alsof het niets is, maar 8 minuten achter elkaar heen en weer op een basketbal veld rennen is heel erg veel. Ik heb 2 keer mogen een vrije bal mogen schieten. De sfeer in de Asembly Hall was geweldig! Iedereen schreeuwde mijn naam en ondanks dat ze natuurlijk allemaal wisten dat ik er niets van kon waren ze allemaal heel erg blij voor mij dat ik gespeeld had. Het was overweldigend en het was absoluut een van de beste dingen die ik hier gedaan heb. Ik ben blij dat het seizoen nog niet voorbij is en dat het team waarschijnlijk naar State gaat (dat is het hoogste level in basketbal en als je dat wint ben je kampioen van je staat, in dit geval Illinois, wat heel heel erg goed is!!!). In de afgelopen jaren zijn we derde en vierde geworden in State. Wat heel erg goed is als je je bedenkt dat er heel veel basketbal teams in Illinois zijn.
Nu we het toch over sport hebben, gister heb ik mijn korte volleybal reunie gehad waarbij ik mijn sign gekregen heb (zie foto) en een certificaat van deelname. Ik ben er erg trots op en vind het ergens toch wel jammer dat we geen volleybal meer hebben. Ik heb zoveel geleerd en zoveel plezier gehad. Ook heb ik een lijstje met statistieken gehad waarop stond dat ik wel 1 kill gemaakt had! Haha, en toch nog meer dan sommige mensen in het team. Mag ik dus hardstikke trots op zijn.